Oμιλία στη Βουλή για την Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού (22.11.2016)

………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΙΖ΄- ΣΥΝΟΔΟΣ Β΄

ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΥΠΟΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ

ΕΙΔΙΚΗ ΜΟΝΙΜΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ

ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

                                                                                                     

                                                                                                

Π Ρ Α Κ Τ Ι Κ Ο

(Άρθρο 40 παρ. 1 Κ.τ.Β.)

 

Στην Αθήνα, σήμερα, 22 Νοεμβρίου 2016, ημέρα Τρίτη και ώρα 11.20΄, συνεδρίασε στην Αίθουσα Γερουσίας του Μεγάρου της Βουλής, η Διαρκής Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων και η Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σε κοινή συνεδρίαση, υπό την Προεδρία του Προέδρου της Διαρκούς Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων, κ. Νίκου Μανιού και του Προέδρου της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, κ. Αϊχάν Καρά Γιουσούφ, με θέμα ημερήσιας διάταξης: Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού.

Στη συνεδρίαση παρέστησαν η Αναπληρώτρια Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, κυρία Θεανώ Φωτίου, ο Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Υγείας, κ. Σταμάτης Βαρδαρός, καθώς και αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες.

Στη συνεδρίαση παρέστησαν, επίσης, οι κ.κ. Σταύρος Ντουντουνάκης, Πρόεδρος του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού,  η κυρία Σοφία Τζιτζίκου, πρόεδρος της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής της UNICEF, o κ. Στάθης Πουλαράκης, μέλος της Μ. Κ. Ο. «Γιατροί του Κόσμου» και η κυρία Χαρά Γροσδάνη, κοινωνική λειτουργός στον Εθελοντικό Οργανισμό «Το Χαμόγελο του Παιδιού».

ΝΙΚΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΙΔΗΣ: Εκλεκτοί προσκεκλημένοι, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σε αυτή τη σημερινή μέρα που αναμετριόμαστε με τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις μας, προφανώς δεν φιλοδοξώ να εξαντλήσω όλο το θέμα των δικαιωμάτων του παιδιού, επιτρέψτε μου να σταθώ σε δύο ζητήματα.

Πρώτον, θα ήθελα να αναφερθώ σε μία παρέμβαση του Ιδρύματος  Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.: «Μία από τις τραγικότερες πτυχές της προσφυγικής κρίσης και των αμέτρητων ροών ανθρώπινων ψυχών που είτε μάχονται με τα κύματα και τα παγωμένα νερά είτε πνίγονται σαν αψιδωμένες φιγούρες στον καμβά της μεσογειακής Γκουέρνικα, συνδέεται με την εξαφάνιση 10.000 ασυνόδευτων ανήλικων προσφυγόπουλων κατά τη διάρκεια του 2015 στη γηραιά ήπειρο».

Δέκα χιλιάδες παιδιά χάθηκαν, εξαφανίστηκαν και είναι αξιέπαινη η πρωτοβουλία και οι παρεμβάσεις που μας παρουσίασε η κυρία Ράπτη, αλλά εδώ δεν το λέω εγώ, δεν πρόκειται για τον άγνωστο που θέλει να βάλει το παιδί μας στο αυτοκίνητο, δεν πρόκειται για τον οικογενειακό  γνωστό που εποφθαλμιά στο παιδί μας, εδώ ο αρχηγός του επιτελείου της Europol Bryan Donald προειδοποιεί ότι οργανωμένες συμμορίες και συνδικάτα του εγκλήματος έχουν θέσει στο στόχαστρο τους πρόσφυγες και εμπορεύονται τους ανήλικους για σεξουαλική ή άλλη καταναγκαστική εργασία.

Αυτά είναι τα στοιχεία του 2015.

Αντιλαμβανόμαστε ότι και για το 2016 μπαίνει πολύ σοβαρά ένα κρίσιμο κοινωνικό πρόβλημα που πρέπει και μπορεί να επιλυθεί, το ζήτημα της προστασίας των ανήλικων προσφύγων. Ευτυχώς ανεξάρτητα και πέρα από τις φωνές, που ακούστηκαν κάποιες από προηγούμενους ομιλητές και σε αυτήν εδώ την αίθουσα, η ελληνική κοινωνία αποδεικνύει και αναδεικνύει δημοκρατικά και ανθρωπιστικά αντανακλαστικά, με αποτέλεσμα η χώρα μας πραγματικά να κάνει ότι μπορεί, ίσως και παραπάνω από τις δυνάμεις της για την ανάδειξη του ανθρώπινου προσώπου της Ευρώπης.

Η συζήτηση για το θέμα έχει κυρίες και κύριοι συνάδελφοι παγκόσμια εμβέλεια, ωστόσο ο καθένας σκέφτεται πόσο κοντά ή μακριά είναι αυτό από τον ίδιο και το κυριότερο τι μπορεί να κάνει το κράτος, η γειτονιά του, ο τόπος του για να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα, για να θωρακίσει, να προστατεύσει κοινωνικά δικαιώματα, όπως είναι τα δικαιώματα των παιδιών για τα οποία συζητάμε σήμερα.

Επιτρέψτε μου χωρίς διάθεση τοπικισμού και να κλείσω με αυτό, να αναφέρω δύο ζητήματα.

Πρώτον, παρά τις μισαλλόδοξες και κατώτερες των περιστάσεων θέσεις που ακούστηκαν, είναι σε τροχιά υλοποίησης στην Κρήτη η σύμβαση με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, έτσι ώστε να προχωρήσει άμεσα η ενοικίαση σπιτιών και μικρών ξενοδοχείων, καθώς και τα προγράμματα σίτισης, παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, μεταφοράς και εκπαίδευσης των παιδιών των προσφύγων. Είναι το αυτονόητο και το ελάχιστο που θα μπορούσε να γίνει. Είναι παράλληλα μια απάντηση από την κοινωνία σε όλες αυτές τις απόψεις, οι οποίες αυτοτοποθετούνται έξω από το ευρωπαϊκό κεκτημένο.

Δεύτερον, και κλείνω με αυτό. Γαλακτοκομική σχολή Ιωαννίνων. Μπήκε στην επικαιρότητα με ένα τραγικό τρόπο. Η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης και δεν θέλω να επέμβω σε αυτό. Δεν την αναφέρω γι’ αυτό το λόγο. Θα ήθελα να πω ότι πέρα από την αναφορά, αρκετοί βουλευτές και προηγούμενοι ομιλητές αναφέρθηκαν στα σχολεία, υπάρχουν και αυτές οι έξι, εφτά σχολές του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, αναφέρομαι στη Γεωργική Σχολή της Μεσσαράς, την Κτηνοτροφική του Ρεθύμνου, τη Γαλακτοκομική των Ιωαννίνων, τη σχολή της Λάρισας, τη σχολή της Νεμέας και νομίζω ότι ανεξάρτητα και πέρα η ενίσχυση αυτών των σχολών θα βοηθήσει την ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα. Νομίζω ότι πρέπει να δούμε και να ρίξουμε ένα άλλο χρώμα σε αυτές τις σχολές.

Πιστεύω κυρίες και κύριοι συνάδελφοι ότι δεν πρέπει να αφήσουμε στην τύχη τους αυτά τα φυτώρια εκπαίδευσης. Πιστεύω ότι πρέπει να σταθούμε πλάι σε όλες τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές. Πιστεύω ότι πρέπει τελικά να δουλέψουμε για ένα συμμετοχικό, βιωματικό σχολείο.  Πιστεύω ότι τα παιδιά μας πρέπει να μεγαλώνουν  και έχουμε υποχρέωση να το εξασφαλίσουμε αυτό σε ένα περιβάλλον χωρίς κοινωνικές διακρίσεις, με τους γονείς τους να έχουν σταθερές και όχι ελαστικές θέσεις εργασίας. Πιστεύω ότι μόνο τότε θα έχουμε κάνει το καθήκον μας σαν γονείς, δάσκαλοι, σαν οργανωμένη πολιτεία που φροντίζει το παρόν και το μέλλον των παιδιών της.

Ευχαριστώ πολύ.